Kleuters zijn zulke leuke mensen en als klas net een kudde schaapjes. Ze staan altijd klaar voor een knuffel. Geef je er eentje, dan beland je voor je het weet in een grouphug. Vandaag kwam ik een klas binnen en een jongetje zei spontaan ‘juf, wat bent u mooi!’, waarop een meisje reageerde ‘uw oorbellen en schoenen vind ik zo mooi’. Weer een ander meisje volgde met ‘ik vind uw kleren en uw haar mooi’. Hoe kun je daar niet vertederd door raken? Al lijkt het ongeloofwaardig, ze menen het echt! Loop je voor de tiende keer langs een groepje kleuters bij de zandtafels, ze blijven volhardend roepen ‘dag juf!’ tot je de groet beantwoordt, en dat moet dan ook echt tien keer.

Ze zijn ook niet te beroerd om een succesvol grapje te herhalen, waarbij de rest van de groep het grapje overneemt. Als ik niet helemaal mijn dag heb, vind ik dat laatste een tikkeltje vervelend. Je wilt dan even snel alle schudeitjes ophalen maar zodra een kind doet alsof hij hem uitbroedt, doen ze het allemaal en ben je dus ruim twintig keer eieren aan het rapen.

Het grappige is dat als er eenmaal iets gebeurt in de ene kleuterklas je ervan uit kunt gaan dat hetzelfde in de volgende klas zal gebeuren. Alsof er een soort kleuterlijn in de ether zit.
Zo had ik laatst vier kleutergroepen achter elkaar. In de eerste groep vroegen ze meteen om het spelletje van ‘het magische cakeje’ te doen en aan het eind wilden ze allemaal ‘slapen’. Het magische cakeje is een warming-up voor de stem, ooit geleerd van the one and only Jeroen Schipper. Je tovert een cakeje met elkaar, de kinderen verzinnen wat er allemaal op moet. Door geluiden te maken die erbij passen warm je de stem op en het allerleukste is natuurlijk dat het wordt opgegeten en… uitgekotst… bleeeeehh!

Het slapen heb ik verzonnen om de les rustig af te sluiten. Ik speel op een Sansula (een soort duimpiano) en begeleid dit met een tekst als visualisatie. Iemand doet het licht uit en ik vraag de kinderen hun ogen en mond dicht te houden zolang de muziek klinkt. Zodra ik de Sansula pak, springt het hulpje al naar de lichtknop en gaan de anderen in kleermakerszit op hun stoel zitten. (dat laatste hebben ze er zelf bij bedacht). De klas daarna had precies dezelfde wens, die daarna alleen het cakeje en de laatste alleen het slapen. Te beroerd om op wensen in te gaan ben ik natuurlijk niet, al vind ik zelf wel dat we niet elke week dezelfde dingen moeten doen. Maar als je denkt vanuit een kleuter kun je je afvragen, ‘waarom eigenlijk niet?’

Over de auteur:

Babette Jane is saxofonist en eerstegraads muziekdocent. Ze speelt in diverse bands en geeft daarnaast met veel plezier muziekles op verschillende basisscholen voor Muziekschool Amsterdam Noord en op kinderdagverblijf Kindergarden Zuidas.

Fotograaf: Frank Kouws